Τα Ζαχαροπλαστεία

Ήδη στην Αθήνα από τα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, θαμώνες ζαχαροπλαστείων, καθισμένοι στις καρέκλες απολαμβάνουν τον ζεστό ήλιο και γεύονται τα γλυκά παιχνίδια της ζάχαρης με το γάλα, το βούτυρο, το αλεύρι: λουκούμια, μπακλαβάδες, γαλακτομπούρεκα, σαραγλί, ραβανί, πάστες, εκλέρ, προφιτερόλ, παγωτά… Μυρωδιές, χρώματα και αχνός ζεστού καφέ.

Η ελληνική πρωτεύουσα έχει αρχίζει να υιοθετεί συνήθειες και τρόπους ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων κι έτσι δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους τα «δυτικότροπα» ζαχαροπλαστεία, «αληθινά στολίδια» της πόλης.

Χώροι πολυσύχναστοι που έφερναν σε επικοινωνία διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, χώροι συνάντησης, κουβέντας, πολιτικής συζήτησης, ζυμώσεων, νέων ιδεών και βεβαίως γνωριμιών, τα ζαχαροπλαστεία υπήρξαν μια ολόκληρη εποχή για την Αθήνα κάτι παραπάνω από το μέρος που θα γευτείς ένα λαχταριστό γλύκισμα. Ήταν τόποι «πολλαπλών εμπειριών», το «ζωντανό κύτταρο της πόλης» και «μικρές ακαδημίες πολιτισμού».

Στο επεισόδιο «Τα ζαχαροπλαστεία – Οδοιπορικό στη γλυκιά Αθήνα» το Κλεινόν Άστυ – Ιστορίες της πόλης ταξιδεύει το κοινό από το πρώτο ζαχαροπλαστείο, στην οδό Αιόλου, του Λερίου, στα χρόνια του Όθωνα και τα εμβληματικα γλυκισματοπωλεία του Ζαχαράτου, του Ζαγορίτη, του Παυλίδη, του Τσίτα έως τα ιστορικά ζαχαροπλαστεία που επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας με τις πατροπαράδοτες συνταγές τους και την πατίνα του χρόνου γοητευτική τους προίκα.

Τηλεθεατές και τηλεθεάτριες θα ταξιδέψουν σε εποχές που το …delivery των γαλακτοκομικών και γλυκισμάτων γινόταν με μόνιππο, με ποδήλατο ή με τα πόδια, θα επισκεφθούν τα «Δαρδανέλλια», στην αρχή της Πανεπιστημίου, όπου από τη μια μεριά ήταν το ζαχαροπλαστείο του Γιαννάκη κι από την άλλη το Ντορέ και θα μάθουν γιατί βαφτίστηκε έτσι το στενό πέρασμα, θα ανακαλύψουν σε πιο πασίγνωστο ζαχαροπλαστείο σέρβιραν γλυκά Γερμανοί κατάσκοποι, θα θυμηθούν το «Πέτρογκραδ» και τη Μαίρη Λω, αλλά και τα κατάμεστα τραπεζάκια του «Φλόκα» και του «Ζόναρς» της δεκαετίας του ’60, τότε που «όπου πετύχαινες τραπέζι καθόσουν».