Η Τρούμπα

«Όποτε συναντώ πόρνες, δεν μιλούν ποτέ για σεξ. Θέλουν να μάθουν για την ψυχή και τον Θεό. Συναντώ επίσης ασκητές και μοναχούς, και όταν βρεθούμε μόνοι, ρωτούν μόνο για σεξ».
Όσσο (Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς), 1931-1990, Ινδός γκουρού

Η δημόσια τρόμπα νερού για την τροφοδοσία των πλοίων που τοποθετείται στο λιμάνι του Πειραιά τη δεκαετία του 1860, παραφράζεται στη συνέχεια σε «Τρούμπα». Το κέντρο της περικλείεται από τις οδούς Φίλωνος, Νοταρά, Σκουζέ και 2ας Μεραρχίας, ενώ ανέκαθεν υπήρξε πολυφυλετική, πολύβουη και πολυπρισματική: το καμάρι του Πειραιά κατά τις πρωινές ώρες και η ντροπή του, κατά τις βραδινές.

Ως σημαντικό εμπορικό σημείο, εκεί φιλοξενούνταν καταστήματα, ναυτιλιακές επιχειρήσεις και δικηγορικά γραφεία. Από την άλλη, λειτουργούσαν παράλληλα οίκοι ανοχής και καμπαρέ. Αυτή η αμφισημία του χώρου δημιουργούσε ένα δίπολο νομιμότητας και παραβατικότητας, κοινωνικής αποδοχής και απόρριψης κατασκευάζοντας κοινωνικά δύο αντιθετικούς μικρόκοσμους που συνυπήρχαν: των ευυπόληπτων νοικοκυραίων και επιχειρηματιών από την μία και του «υπόκοσμου» του λιμανιού από την άλλη.

Στους δρόμους μεταξύ των εκκλησιών του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου ξεφυτρώνουν τα καμπαρέ και τα βαριετέ όπου οι αρτίστες ψυχαγωγούν με τραγούδι και χορό τους αστούς την δεκαετία του 30, ενώ λίγο αργότερα οι πεταλούδες της νύχτας συντροφεύουν την εργατιά του λιμανιού και τους ναύτες του Αμερικανικού στόλου. Η «Αρτζεντίνα», η «Σαγκάη», η «Κόπα Καμπάνα» απέπνεαν έναν αέρα σεξουαλικής «κοσμοπολίτικης» απελευθέρωσης, το «Μαξίμ, το «Τζων Μπουλ» και ο «Μαύρος Γάτος» όριζαν έναν πολύχρωμο φασαριόζικο ερωτικό τόπο, ενώ οι παρακείμενοι οίκοι ανοχής παρέδιδαν ταχύρρυθμα μαθήματα ερωτικής αγωγής στους έφηβους και σεξουαλικής αποφόρτισης στους μεγαλύτερους.

Οι ερωτικοί αυτοί μικρόκοσμοι με τις δικές τους πρακτικές, ιδεολογίες και σχήματα ζωής ασκούσαν μια απόκοσμη γοητεία που μετατρεπόταν, ενίοτε, σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα! Έτσι η Τρούμπα και ο Πειραιάς γίνονται τραγούδι, κινηματογραφικές ταινίες, βιβλία και εν τέλει αστικός μύθος!

Μπορεί τα σπίτια της Τρούμπας να έκλεισαν οριστικά το 1967 έκτοτε όμως οι άνθρωποί της, τα κορίτσια της, οι ιστορίες, τα φονικά και οι πολλές ζωές της ενεργοποιούν ακόμη και σήμερα τον θρύλο και την «λάμψη» της. Αυτό άλλωστε πιστοποιούν με τις μαρτυρίες του οι σημερινοί καταστηματάρχες, οι κάτοικοι της και οι άνθρωποι που την έζησαν. Μαζί τους πρόκειται να κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν της, συζητώντας παράλληλα για το παρόν και το μέλλον της.