Το μπαρ κονσομασιόν

Το κονσομασιόν γίνεται ένας σημαντικός θεσμός στον λαϊκό μας πολιτισμό από τη δεκαετία του 60 και ιδίως την δεκαετία του 70 και έπειτα. Ως χώρος αποτελεί ένα ανεξερεύνητο πεδίο με το δικό του, ιδιαίτερο, τελετουργικό, τους άτυπους κώδικές του και τους άγραφους νόμους του.

Το 1994 η ανθρωπολόγος ερευνήτρια Λιόπη Αμπατζή, στο πλαίσιο της διπλωματικής της εργασίας, αποφάσισε να εισβάλει στα άδυτα των μπαρ κονσομασιόν προκειμένου να καταγράψει συμπεριφορές, να εξετάσει τον «συσχετισμό δυνάμεων» που αναπτύσσεται ανάμεσα στα δύο φύλα, και να ανακαλύψει το παιχνίδι της σεξουαλικότητας εντός ενός αμφιλεγόμενου «δοχείου κοινωνικότητας».

Εντός των μπαρ, το ποτό ορίζει το μέσο μιας «εγχρήματης» συναλλαγής, με τις γυναίκες να αναδεικνύονται σε «καταναλωτικά προϊόντα». Απόλυτο διακύβευμα: Η συναίνεση, η εξασφάλιση της παρέας και η επιβεβαίωση του άντρα κυνηγού που κατακτά την γυναίκα «τρόπαιο». Οι γυναίκες των μπαρ μετατρέπονται στους «γιατρούς της αντρικής μοναξιάς»: Είναι ντόμπρες, τίμιες και επιδίδονται μόνο στα κατά συνθήκη ψεύδη – απαραίτητα- για την «ανύψωση» του αντρικού ηθικού. Βγαίνουν στη βοσκή, λένε το «ποίημα», υποδύονται ρόλους, κρατούν μυστικά και ισορροπούν αριστοτεχνικά μεταξύ σωστού- λάθους, ηθικής και ανηθικότητας.

Ιδωμένα είτε ως ιδιότυπες «νησίδες αθωότητας» είτε ως αμαρτωλοί χώροι γυναικείας εκμετάλλευσης τα μπαρ κονσομασιόν μέσα στην αμφισημία της υπόστασής τους δεν προσφέρονται ούτε για δαιμονοποίηση, ούτε για εξιδανίκευση παρά για κοινωνιολογική παρατήρηση και σκέψη.