Το δισκάδικο
«Όταν η βελόνα πέσει στο πικ απ δεν ξανασηκώνεται ποτέ πάνω»
(Λόγια ενός δισκοπώλη)
(Λόγια ενός δισκοπώλη)
Το δισκάδικο: Χώρος συνεύρεσης των «άρρωστων» μουσικόφιλων. Τα ράφια του ορίζουν την «απόλυτη φαντασμαγορία του εσωτερικού χώρου», ενώ οι προθήκες του μοιάζουν με ορθάνοιχτα παράθυρα που βλέπουν προς έναν μαγευτικό μουσικό κόσμο.
Το δισκάδικο είναι ο τόπος των αντιθέσεων. Πώς αλλιώς δικαιολογείται η αρμονική συνύπαρξη του Elvis Presley με τον Τάκη Καρναβά και του Frank Zappa με τους Nirvana και τον ΛεΠα; Εντός αυτού του ιδιαίτερου χώρου θα συναντήσει κανείς όλο το φάσμα της «δισκόπληκτης» ανθρωπογεωγραφίας. Πιτσιρικάδες που ανακαλύπτουν τη μαγεία τις μουσικής, μοναχικούς ανθρώπους που βρίσκουν στο δισκάδικο ένα οικείο απάγκιο αλλά και μανιώδεις συλλέκτες που αναζητούν το ζωογόνο «ναρκωτικό» τους!
Η αγάπη για τη μουσική και το μεράκι για τον δίσκο κληρονομούνται από τον πατέρα στο γιο και έτσι το πολύτιμο χαρτζιλίκι συντηρεί ζωντανή την ύπαρξη του δισκάδικου που ανταγωνίζεται στα ίσα τα ψυχρά και απρόσωπα δισκοπωλεία. Στα δισκάδικα στήνονται τα μεγαλύτερα «μουσικά πανηγύρια»: Ζωηρές συζητήσεις, αλισβερίσια, αγωνιώδεις αναζητήσεις σπάνιων βινυλίων και, ενίοτε, «μουσική ψυχοθεραπεία». Άλλωστε για ορισμένους αποτελούν «την μπαταρία που φορτίζει τη ζωή τους» προσφέροντας σπάνιες συγκινήσεις στους απανταχού λάτρεις της μουσικής.
Οι λάτρεις του βινυλίου –ιδιοκτήτες δισκάδικων αλλά και οι θαμώνες τους- ως μέλη μιας ιδιότυπης «μουσικής σέχτας» αντιμετωπίζουν τους δίσκους ως «τεύχη γεωγραφίας» σε ανεξερεύνητα μουσικά τοπία!
Στο πλαίσιο αυτό, ο σκηνοθέτης δεν θέλησε να κάνει μια ιστορική αναδρομή αλλά μια εκ βαθέων προσέγγιση της φυλής του βινυλίου. Τις συγκινητικές, αναπάντεχες και ενδιαφέρουσες ιστορίες βινυλίου μοιράζονται μαζί μας οι άνθρωποι που συνδέονται άμεσα μαζί του.