Το Τσιπουράδικο

Σύμφωνα με τον αείμνηστο Μπαμπατζίμ η μαμά του τσίπουρου και του ούζου είναι η ρακή και η πατρίδας τους η Μεσόγειος. Οι ιστορίες που συνοδεύουν την δημιουργία του μαγικού αποστάγματος χάνονται στα βάθη των αιώνων και ενώ στις ιστορίες της καταγωγής του, της διατήρησης και διάδοσης της διαδικασίας της απόσταξης, μπλέκει ο προφήτης Μωάμεθ με τους μοναχούς του Αγίου Όρους που το σέρβιραν με λουκουμάκι στου επισκέπτες, κάθε τόπος έφτιαχνε και συνεχίζει να φτιάχνει τις δικές του ιστορίες μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, όπως για κάθε τι μαγικό ταξίδεψε μέσα στους αιώνες και έκανε του ανθρώπους να σμίγουν και να διασκεδάζουν.

Ποτό των φτωχών το τσίπουρο, φτωχός συγγενής του κρασιού για πολλούς, αλλά αγαπημένη συντροφιά γενιών και γενιών που με πείσμα πάλευαν να αξιοποιήσουν κάθε υλικό που είχαν στην διάθεσή τους μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Τα τσιπουράδικα, τα ουζερί, τα ρακάδικα είναι μάλλον ο ναός του αποστάγματος. Ο τόπος λατρείας, που βασιλεύει στον κάθε τόπο το συγκεκριμένο ποτό όπως κι αν λέγεται, σύμφωνα με την παράδοση που σφυρηλατήθηκε μαζί του.

Τα ξακουστά τσιπουράδικα του Βόλου έφεραν κοντά το θεσσαλικό τσίπουρο με την κουλτούρα του μεζέ που φέρανε μαζί τους οι ξεριζωμένοι από την Μικρά Ασία πρόσφυγες και ο συνδυασμός έφτιαξε κάτι μοναδικό και ίσως ασυναγώνιστο. Ο επισκέπτης του σωστού τσιπουράδικου δεν έχει παρά να απαντήσει στην ερώτηση με ή χωρίς και από εκεί και πέρα όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Οι μεζέδες κρύβουν το στοιχείο της έκπληξης και ένα παστό ή μια τυροσαλάτα στην πρώτη γύρα μπορεί να φτάσει μέχρι και ψητό ψάρι όταν αρχίζουμε να χάνουμε το μέτρημα. Λένε ότι οι παλιοί πίνοντας με μέτρο και τρώγοντας συν το χρόνο μπορεί να φτάσουν και στις 60(!) γύρες.

Στην Κρήτη πάλι η ρακή είναι το φάρμακο. Ξεκινάει από νωρίς το πρωί στο χωράφι με ένα μήλο ή κυδώνι ή με μια αγκινάρα και κουκιά και φτάνει με τον βασιλιά των μεζέδων να είναι η οφτή πατάτα που γίνεται δίπλα στη φωτιά όσο περιμένουμε να ετοιμαστεί το φαΐ και για να μας ανοίξει την όρεξη.

Τώρα στη Λέσβο μπαίνουμε στα βαθιά νερά του ψαρομεζέ και της γαστρονομίας, που αν φας όλο το πιάτο σημαίνει πως θες κι άλλο κι αν το αφήσεις μισό μάλλον δεν σ’ άρεσε και πρέπει να σου φέρουν κάτι άλλο. Αν και όπως είπε ένα παλιός ταβερνιάρης σημασία δεν έχει ούτε αν νερώνεις το ούζο ή ούτε αν του βάζεις πάγο, ούτε ο μεζές και η σειρά που σερβίρονται τα όποια συνοδευτικά, «το μόνο που θέλει το ούζο είναι η σαχλαμάρα» και να μην διανοηθείς να σοβαρέψεις την κουβέντα.

Στο επεισόδιο αυτό γυρίζουμε σε μαγαζιά κατά τεκμήριο στέκια, στέκια της πόλης πια, αλλά και στέκια με περήφανη καταγωγή, μας μιλάνε ιδιοκτήτες, μάγειρες, και μαγικοί σερβιτόροι αλλά και θαμώνες και μαζί τους ταξιδεύουμε ανιχνεύοντας τα μυστικά του καλού τσιπουράδικου, καθώς όλοι μοιάζουν να υιοθετούν την βίβλο του εικαστικού Αλέξανδρου Ψυχούλη.

Πόσοι είναι οι ιδανικοί για μια τσιπουροκατάνυξη, πως καταλαβαίνουμε το σωστό μαγαζί, είναι τα τσιπουράδικα ψυχοθεραπευτήρια; Τι πρέπει να περιλαμβάνει και τι απαγορεύεται να έχει ένας κατάλογος; Αυτά και πολλά ακόμα ερωτήματα με ιστορικό και φιλοσοφικό πολλές φορές βάθος που φτάνουν μέχρι το συμπόσιο του Πλάτωνα επιχειρούν να απαντήσουν εκλεκτοί καλεσμένοι σεβόμενοι όλοι τρεις κανόνες.

Το σωστό τσιπουράδικο δεν έχει πατάτες τηγανητές.
Στο τσιπουράδικο δεν πας ούτε για να πιείς ούτε για να φας αλλά πας για να μοιραστείς και εξ ου ο τρίτος κανόνας.
Στο τσιπουράδικο δεν πας ποτέ μόνος, εκτός αν είναι στέκι σου και είσαι σίγουρος ότι θα συναντήσεις γνωστούς .