Το Προβάδικο

«Τα προβάδικο για την μουσική είναι ό,τι η αλάνα για το ποδόσφαιρο!»
Μιχάλης Καφαντάρης, σκηνοθέτης

«Ο χώρος του προβάδικου μοιάζει σαν το Καθαρτήριο της Θείας Κωμωδίας του Δάντη». Για τους πιστούς της μουσικής, ανεξαρτήτως του είδους που υπηρετούν, το προβάδικο είναι ένας χώρος τελετουργίας, ένας ιδιότυπος Κήπος των Μυστηρίων που εξασφαλίζει την ελεύθερη είσοδο στον πολυαναμενόμενο Παράδεισο της Μουσικής.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα προβάδικα ορίζουν τα παρεκκλήσια του συνοικιακού ροκ εν ρολ όπου οι εκκολαπτόμενοι και, μη, μουσικοί «προσεύχονται», επικοινωνούν και εγκαταλείπουν για λίγο τις κοινωνικές συμβάσεις και τις «επίγειες κολάσεις» της καθημερινότητας.

Ήδη στην εκπνοή της δεκαετίας του 70 και την αυγή της δεκαετίας του 80 τα προβάδικα «ξεφυτρώνουν» σαν τους ανθούς της αμφισβήτησης, σαν τους πυρήνες ενός εξελισσόμενου μουσικού κυττάρου στενά συνδεδεμένου με την νεανική κουλτούρα της εποχής, σαν αναβλύζουσες πηγές έκφρασης του άλλοτε ανείπωτου, εκείνου που θέριευε και ασφυκτιούσε σε νεανικά δωμάτια και αυτοσχέδιους χώρους μουσικής παραγωγής, αναζητώντας επιτακτικά μια διέξοδο.

Οι μουσικές αυτές αλάνες πάντοτε δεκτικές σε πειραματισμούς και παντός είδους κραδασμούς υποδέχονται ετερόκλητους μουσικούς μικρόκοσμους, έτοιμους να τα δώσουν όλα στο όνομα της Δημιουργίας και του επερχόμενου live (μικρού, μεγάλου, εγχώριου αλλά και διεθνούς)! Οι τοίχοι τους ποτίζουν με ιδρώτα, ήχους εμπειρίες, μουσικά μυστικά και συνομιλίες ενώ οι ενισχυτές, οι κονσόλες, τα μικρόφωνα, τα μουσικά όργανα, συντονίζονται απόλυτα σε ένα συνεχές ήχων, εμπειριών και συναισθημάτων. Ο χώρος της πρόβας κλείνει μέσα του το ξεγύμνωμα, την αλληλεγγύη, την παρέα, το τζαμάρισμα , την βαθύτερη αλήθεια αυτού που περνάει ευλαβικά την πόρτα του. Σε κάθε έξοδο από αυτόν δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος..