Το Σουβλατζίδικο

«Δεν παχαίνει. Ομορφαίνει»

Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό το λαϊκό έδεσμα.
Γύρω από την προέλευσή του οι απόψεις διίστανται. Άλλοι το προτιμούν σκέτο ενώ άλλοι με πληθώρα συστατικών και θερμίδων. Ένα είναι σίγουρο: Το σουβλάκι καλώς ή κακώς τείνει να μετατραπεί στο εθνικό μας φαγητό!

Δεν είναι τυχαίο που οι παιδικές, εφηβικές και ενήλικες γαστρονομικές μας μνήμες και αναφορές είναι στενότατα συνδεδεμένες με το σουβλάκι. Είναι αυτό που ικανοποιεί την πείνα για τον εργάτη, τον εργένη, τον οικογενειάρχη, τον φοιτητή, τη γιαγιά και το εγγόνι της, τον μετανάστη, ακόμη και τον τουρίστα που επισκεπτόμενος το οβελιστήριο αποτίει τον δικό του γευστικό φόρο τιμής σε αυτό το ανυπέρβλητης γευστικής αξίας «φαγητό δρόμου»!

Τα σουβλατζίδικα δεν λείπουν από καμία γειτονιά. Από τις πιο λαϊκές μέχρι τις πιο αστικές αυτοί οι χώροι εστίασης συγκεντρώνουν πιστό κοινό που καταφεύγει στο καλαμάκι ή το τυλιχτό αναζητώντας κάτι γρήγορο και εύγεστο για τις δύσκολες ώρες! Σε αυτό το απόλυτο βασίλειο της γεύσης οι «άρχοντες» τεχνίτες «σουβλατζήδες» διαλέγουν με μεράκι την πρώτη ύλη τους, ετοιμάζουν την θράκα τους και επιδίδονται σε μια καθημερινή ιεροτελεστία που στόχο έχει να χορτάσει κάθε πεινασμένο.

Κάθε σουβλατζίδικο κουβαλά την δική του βαριά ιστορία με τους ιδιοκτήτες τους να είναι οι περήφανοι συνεχιστές μιας γευστικής παράδοσης που κρατά χρόνια. Παραδοσιακό ή «εξευρωπαϊσμένο», κλασικό ή «εκμοντερνισμένο», light ή πληθωρικό το σουβλάκι ήταν, είναι και θα είναι διαχρονικό ακριβώς γιατί ικανοποιεί όλα τα γούστα φέρνοντας τους ανθρώπους κοντά!

Όσο κι αν ο χάρτης της γαστρονομίας στην Ελλάδα δείχνει να μετασχηματίζεται και να εμπλουτίζεται στην πορεία των χρόνων τα οβελιστήρια θα στέκονται σαν περήφανα οχυρά που θα περιφρουρούν πάντα την λιτότητα της γεύσης και την πληρότητα της απόλαυσης.